Σταδιακά, στα εργαστήριά τους απασχολούσαν περισσότερους βοηθούς για τις αυξανόμενες παραγγελίες που δέχονταν από την προηγούμενη εξόρμησή τους. Οπωσδήποτε, όμως, τα μυστικά της τέχνης έμεναν μέσα στην οικογένεια, εκτός και αν προετοίμαζαν κάποιον από τα τσιράκια να τους διαδεχθεί.

Το βασικό υλικό της τέχνης των Νιβεστιάνων χρυσικών ήταν το ασήμι, που έφερναν από την Ευρώπη, και μετά ο χαλκός και ο ορείχαλκος. Ο χρυσός, που προερχόταν από την Αίγυπτο, χρησιμοποιούταν για λιγοστές εργασίες. Για το πρώτο στάδιο, της μείξης των υλικών, οι χρυσικοί είχαν ιδιαίτερη γνώση για τις ακριβείς αναλογίες που θα έδιναν το επιθυμητό αποτέλεσμα και το οποίο, στη συνέχεια, έχυναν καυτό στις μήτρες (καλούπια). Τις μήτρες αυτές είχαν συνήθως κληρονομήσει από τους πατεράδες και παππούδες τους, και η αρτιότητά τους σήμαινε λιγότερες εργασίες στο τελείωμα του αντικειμένου. Εκτός από τις μήτρες, για οποιαδήποτε εργασία είχαν ή έφτιαχναν και σχέδια από χαρτί.

Οι συνήθεις τεχνικές που μεταχειρίζονταν οι χρυσικοί Νέβεσκας ήταν η χυτευτή, η σφυρήλατη, η εγχάρακτη, η συρματερή και η διάτρητη. Ιδιαίτερα, ήταν ξακουστοί για την εκπληκτική τους δεξιότητα στη χαρακτική, καθώς μπορούσαν να σχεδιάσουν ένα τέλειο πορτρέτο σε επιφάνεια μεγέθους ενός μικρού νυχιού.

Τα σχέδιά τους ήταν κυρίως εμπνευσμένα από το Βυζάντιο και την αρχαιότητα. Βέβαια, εισήγαγαν και νέα στοιχεία από τα ατελείωτα ταξίδια τους στους μεγάλους εμπορικούς δρόμους, Δύσης και Ανατολής, ενώ σε πολλά δημιουργήματα εντοπίζουμε την επίδραση της μεταβυζαντινής και λαϊκής εικονογραφίας.

Ασημουργήματα των χρυσικών του Νυμφαίου βρίσκονται διάσπαρτα παντού, όπου δούλεψαν –μέχρι την Ιταλία, τον Καναδά και την Αμερική στα νεότερα χρόνια–, και τα αναγνωρίζουμε είτε από τις υπογραφές των δημιουργών τους είτε από την αψεγάδιαστη τεχνική, το είδος, τα θέματα και τον τρόπο φιλοτέχνησής τους.